Koningsgambiet – Tegenwoordig niet meer zo veel gespeeld, maar dat was vroeger wel anders. Er zijn maar weinig of geen andere openingen die zoveel aanvalsspektakel en fraaie combinaties opleveren. Er is ook een nadeeltje, want maar een enkel foutje en je gaat de mist in. De oudste officiele en beschreven Schaakopening is het Italiaans; sterk op de aanval gericht en met name op de Koningsvleugel (e2-e4; d7-d5; lc4-pf6;pf3 etc) Direct valt de bedreiging op f7 op. Schaken was vanaf de Middeleeuwen tot pakweg de 19e eeuw vooral een aangelegenheid voor krijgsheren in ruste. Dat wil zeggen: Als ze toevallig geen oorlog voerden wilden ze hun tactische bekwaamheden toch blijven beoefenen. Het Schaakspel richtte zich dan ook op een snelle en beslissende aanval. Wakkere geesten die al snel de relatieve zwakte van f7 analyseerden, ontwikkelden daarop een variant die de f-lijn zo snel mogelijk openlegden door het offeren van de f-pion. Zij noemden dit Gambiet, naar het italiaanse werkwoord gambire dat laten struikelen betekent. Maar de risico’s zijn groot. Vandaar dat wat meer behoedzame geesten toch omzagen naar een wat rustiger en positioneel meer verantwoorde opening voor wit, zoals bijvoorbeeld de Spaanse opening. Op topniveau wordt tegenwoordig eigenlijk alleen nog maar positioneel gespeeld met als gevolg urenlange partijen, constant onderbroken om te overleggen met secondanten of “Fritz”, waarbij allerlei varianten tot in den treure doorgenomen worden. Resultaat: vele remises en een enkele overwinning. Doel is geen directe beslissing, maar een lang toernooi met beslissing ergens aan het eind. Misschien ook maar beter; want de top schaakt voor hun inkomen, zodat deze praktijk in financieel opzicht ook wel het beste zal zijn. Voor de liefhebbers van een aanvalspartij: Hier de partij van 13 februari tussen Martin Faber (zwart) en mijzelf (wit)
Faber, Martijn (1569)
Resultaat: 1-0
Recente reacties